Laatste dag en afsluiting. De aktie 'glutenvrij' bracht € 1.100 op!

Kathedraal van Santiago in de steigers voor 7 jaar

Van Nannie, de dochters en enkele lezers van dit blog kreeg ik een signaaltje, dat het niet altijd mogelijk was voor iedereen om een antwoord of opmerking onderaan het blog te plaatsen. Dat is weer een van de zegeningen van deze tijd! Eerst gaat het wel, dan ineens weer niet. Jammer, want ik stel uw mening of aanmoediging bijzonder op prijs.  Ik ga  het hoe en waarom uitzoeken.
Wilt u alsnog iets zeggen of anderszins,  schroom niet om een mailtje te sturen naar
harrysouv@gmail.com. Laat weten wat u ervan vond, of u alles heeft meegekregen, vragen , opmerkingen, alles wordt in dank aanvaard, en ik zal erop reageren.
Ook kunt u een videootje krijgen met daarop de spectaculaire Botafumero!

Ook zult u een algemeen (laatste) artikeltje aantreffen wat geschreven is voor de mensen, die nog niets hebben meegekregen van dit avontuur en ook niet weten, wat de Camino inhoudt. Na lezing zijn ze in 1 x bijgepraat.

De reis naar Nederland is er ook een van vallen en opstaan. . . . Reisbureau druk en slechte internet verbinding, dus lange wachttijden. Het advies was om maar naar Porto te rijden met de bus (4 uur) en daar (na een wachttijd van bijna 4 uur!) op het vliegtuig te stappen (2,5 uur) naar Schiphol. Kleine vervelende bijkomstigheid, dat ik de laatste trein naar Echt niet meer kon halen, dus bij een van de dochters onderdak gezocht en gevonden natuurlijk!
Ik zou bijna zeggen: met de fiets gaat het sneller!

St Jean-Pied-de-Porte

Nu we het toch over de fiets hebben: de Flyer doet z'n naam eer aan: sterke motor, zeer goede wegligging (55 km/uur de berg af gaat zonder de stabiliteit te verliezen, harder heb ik niet gedurfd omdat er achterop ook nog eens  2 x 8 + 1 x 4 kg bagage zat!) Verder zitten er sterke remmen op, die je in de bergen (3 bergketens: de Pyreneeën 1500 mtr, Montes de Leon met Cruz de Ferro 1600 mtr en Alto de Poyo met het beruchte El Cebreiro van 1300 mtr.) meer dan eens hard nodig hebt.  Mijn suggestie naar de fietsontwerpers is: geef mij de rem-energie terug in de accu, dat scheelt veel kilomerers actiradius!!

Om niet te vergeten:

TGV propvol
donderdag 19 mei 2016

Treinstaking op de heenweg in Frankrijk, bij Poitiers bijna 3,5 uur stilgestaan vanwege een doorgeknipte bovenleiding van de TGV.
Flyer hup mee de trein in ondanks overvolle coupe.

Alto de  Perdon

Alto de Perdon, een enorme klus om met de fiets deze top te beklimmen, omdat de heenweg slechts gaat  over een zo-wie-zo slecht begaanbaar voetpad, met vooral veel dikke keien en hobbels, gleuven, scheuren en ander ongein!

Cruz de Ferro

Cruz de Ferro in dikke mist en ijzige koude.
Toch een plek waar zelfs de grootste prater even stilvalt, met veel spiritualiteit en berusting.

el Peregrino

Nog steeds dik ruig weer, 5 boven nul, wind, mist, niks leuks meer aan.
Het is op de Alto de San Roque (1270 mtr), waar iedereen stopt VOOR een snelle foto dan weer door! Het is een groot beeld van een Peregrino die in zwaar weer (toen ook! ) de Camino loopt. Hij heeft een pleister op z'n bronzen voet.

Aankomst Kathedraal Santiago de Compostela
op  dinsdag 31 mei 2016 ca 11.00 uur

zwaaien van de Botafumero

De Camino Francés volbracht, mission completed!

In een onverwacht snelle tijd van 2 weken heeft Harry Souverijn (72) de pelgrimstocht  (de Camino)  vanuit Frankrijk, Bordeaux via St Jean-Pied-de-Port  naar  Santiago de Compostela op de Flyer afgelegd. (km 1.200)
Deze eeuwenoude Camino Francés wordt jaarlijks gelopen en of gefietst  door een toenemend aantal pelgrims uit alle delen van de wereld (2016 ca. 300.000). Tijdens deze waanzinnige tocht heeft hij vooral via zijn blog (www.harrygoesflyer.blogspot.nl) zijn avonturen en belevenissen verteld. Tegelijk probeerde hij meer bekendheid te geven  aan de meest onbekende ziekte van Nederland (coeliakie) waar naar schatting 150.000 mensen aan lijden waaronder zijn kleindochter Roos (12).  Dankzij en het bedrijfsleven en mensen die hem wilden sponsoren probeerde hij  geld  in te zamelen voor het onderzoek naar deze ziekte ,(www.glutenvrij.nl) .  Vlak voor het beëindigen van  de pelgrimstocht stond de teller op € 1.000,-. ‘We gaan zeker over de € 1.100’ glunderde Harry met trots!

Alto de Perdon op 1.000 mtr bij Pamplona

Als je terug bent begint het pas. Je gaat je realiseren dat  1.200 km fietsen een verrekt  eind weg is, eigenlijk niet meer van deze tijd. 

Nee, vroeger werd je op pad gestuurd met een bedelnap en –als je geluk had- een brief van de pastoor met het verzoek deze peregrino  te helpen met onderdak en voedsel gedurende zijn soms maandenlange bizarre tocht. Je werd er nederig van als pelgrim te gaan, je was afhankelijk van de hulp van anderen. Dat moest je ook leren onderweg. Tegenwoordig speelt de credit card ook een  rol in het pelgrimswezen.

...met ezel...

 Maar je moet over die verrekte Pyreneeën met soms ijzige temperaturen en een stormachtige wind,  langs eindeloze Baskische druivenvelden waar oorlogen werden uitgevochten, over de Mesetas waar bijna geen water te vinden is, over de venijnige Montes de Leon met steile beklimmingen en gevaarlijke afdalingen om te eindigen in het immer groene (lees natte)  Galicië met Santiago de Compostela als verheven einddoel. De pelgrims van nu en van 1000 jaar geleden weten allemaal gevoelsmatig dat het einddoel  wel gehaald moet worden, maar dat de weg er naar toe, de lange duur ervan, de ontberingen onderweg, de  opeenstapeling van tegenslagen en meevallers (zo die er zijn) gedurende de hele tocht in feite de hobbel  is die genomen moet worden. No pain, no glory! De weg zelf, - te voet of op de fiets-  is de uitdaging

De Camino, doe je best!

 De tocht gaat niet meer over lijden en afzien,  het onderweg zijn is van belang!.  Je hebt niks te willen, de weg bepaalt en dat doet hij al 1000 jaar voor miljoenen peregrinos . Iedereen beleeft de Camino op zijn eigen manier, de route ligt vast, gele pijlen volgen!  Je komt in een zekere routine, eten, slapen, lopen, fietsen,  ultreia (=voorwaarts!)

De sponsoractie loopt nog even door.  Wanneer u na het lezen van dit artikel en zijn blog (harrygoesflyer.blogspot.nl) het onderzoek zou willen steunen kunt u dit doen door een overmaking naar de NCV,  nr NL76RABO 033.78.09.917 onder vermelding van ‘ donatie-Camino’.

Bij voorbaat hartelijk dank!

met Flyer

Harry Souverijn, oud-peregrino de Compostela

Doel bereikt, Santiago de Compostela!

Weet je, voordat je Santiago inrijdt (het was toch nog 40 km)  kom je langs een riviertje dat vlak langs de weg loopt, en ineens is er een soort strandje. Het bord vertelt, dat dit de plaats is, waar die stinkende peregrinos hun lijf en kleding konden wassen opdat de pastoor ze niet de toegang tot de kathedraal zou kunnen ontzeggen. Want stinken konden ze na maandenlang geploeterd te hebben op weg naar de volle aflaat!
Nou, daar op die plek heb ik mijn Flyer eens flink gewassen. Hij zag er niet uit ba die modderpoel van eergisteren. Ik wist, dat binnen een half uur de officiële aankomstfoto gemaakt zou worden, dus moest hij eraan geloven. De tassen ook schoongesopt, hij zag er weer piekfijn uit. Op naar Santiago, waar nog een hoop werk te doen was. Als eerste een toch wel licht emotioneel weerzien van het grote plein, de kathedraal die overigens voor de komende 7 jaar deels in de steigers staat, de euforie van aankomende peregrinos, die elkaar trots op de schouder kloppen en foto's maken. Leuk om een half uurtje naar te kijken. Ik mis m'n beroeps-Peregrino, de man -geheel in pelgrimspad gestoken, zoiets als in Volendamse klederdracht, maar dan anders-  kon je voor een euro inhuren. Dan kwam-ie bij je op de foto staan en bleef grijnzen zolang je wilde. Hij is heengegaan naar Jacobus ongetwijfeld. . .
Dan de 'camino' scoren. Hiervoor moet je naar het pelgrimsbureau en aansluiten maar. Beetje oudbakken geschiedenis, net als in het gemeentehuis wanneer je je paspoort komt afhalen.wachttijd tot 2 uur! Je toont je 'credential', dat is de stempelkaart van onderweg. Ze kunnen zien waar je begonnen bent en of je onderweg wel goed je best hebt gedaan. Krijg je een kleurige 'camino' in een kokertje. Hoera, geslaagd!
Vervolgens op weg naar het reisbureau. Stervensdruk was het daar. Het is nu top-hoogseizoen. Kon kiezen uit 2 dagen wachten of via Porto, de camino van Cyriel zal ik maar zeggen, dezelfde weg van 4 jaar geleden, maar nu op Schiphol. Door naar de kathedraal om de botafumero nog even te zien, maar ze riepen me dat er nog een plaatsje was voor een zielige Peregrino, die op vertoon van z'n camino een gratis lunch kreeg aangeboden. Dank u wel, er zijn nog mensen in dit land, die weten wat armoede en hongerlijden betekenen!
D'r werd wel erg aan de vino gezeten en ik wilde nog even langs de cathedraal, dus m'n collega's nog een smakelijke voortzetting gewenst en door. . . Was nog net op tijd. Beetje voorkruipen en stiekum op hand-en-voet onder de afzetting doorgekropen ( dat kwam zeker  door de vino)  had ik de mooiste plek van de wereld. Ook filmpje gemaakt. ( stuur e mail adres, ik stuur filmpje harrysouv@gmail.com).
Na de cathedraal de fiets regelen. Ik bracht m naar een afgesproken plek, waar hij in ontvangst werd genomen inclusief m'n 2 groene tassen die in een grote kartonnen doos gingen (€60 extra, fiets € 135)
Nou ja, als alles heel overkomt. Fiets gaat as zaterdag op transport naar Nl, zal de week daarna worden afgeleverd. Toen als laatste hotelletje geregeld. Ik hoef niet neer zo nodig op een slaapzaal voor € 10, een , al is het maar een piepklein kamertje met-wc-op-de-gang is voldoende. Klaar dus!
Even met Nannie gewhatsappt (mooi woord wat inmiddels iedereen over de hele wereld begrijpt) en toen op naar het terras voor uno grande serbesas.

Kijk as vrijdag 3 juni voor een laatste afsluitend  bericht. Ik kan dan wat gegevens over de dagelijkse ritten doorgeven plus nog wat leuke foto,s,  ook weet ik dan de stand van dat moment te melden van de sponsoraktie. (Voor zover ik weet op dit moment de € 1.000 reeds gepasseerd.)
Aan alles komt een eind, zelfs aan het Peregrino-leven!

Pulperia staat er op het bord, en ze hebben Buen vino! Je moet er geweest zijn om te begrijpen wat zich daar afspeelt. Het is een inktvisrestaurant, iets anders is er niet. Helemaal ingericht op de stroom peregrinos die er langsmoeten (volgens mij wordt de heilige route hier en daar een beetje meer naar rechts of links geduwd, zodat de handel iets meer floreert. Je komt binnen en ziet twee enorme ketels (type wastobbe van oma) waar de mevrouw-met-de-schaar een greep doet in de ketel en er een inktvis uithaalt, dan knip-knip-knip de tentakels er af, dieweer in kleine stukjes en hup, warm en wel op het bord. Smullen maar! Soms beweegt er nog iets, maar dat is niet erg zeggen de kenners. . . Er blijft een stukje inktvis over (het gezicht zal ik maar zeggen) maar dat krijg je niet! Samen met een stenen beker wijn: heerlijk! Dan ook nog eens al die pelegrinos erbij, elke dag feest daar. Nannie en ik zijn er al een keer geweest, je moet durven. Al die inktvissen komen uit de Atlantische oceaan, die redelijk in de buurt ligt. Vandaar!
Ik zit nog na te shaken van gisteren, vandaag wilde ik een beetje rustig rijden, maar moest halverwege alweer de regenbroek aan. Dan kun je kiezen: stoppen voor vandaag, maar dat schiet niet op, bovendien zit je ergens in ' nowhere' , daar wordt je ook niet vrolijk van. Doorrijden dus, ik heb het weer geweten, maar ben niet omgevallen! Zit nu in een plaatsje op 40 km van Compostela.morgen rond 11.00 uur loop ik daar binnen. Gauw kijken of ik nog een botafumera kan scoren.

Nou, dat klimmetje waar Cyriel het over heeft werd een ware slachtpartij. Een gevecht tegen de elementen en de TomTom. Begin ging prima, richting Trabadelo, daarna La Faba. Ik geef bewust de tussenplaatsen door waar ik langs wil rijden, zodat ik zoveel mogelijk de peregrinos volg, maar dan op een normale weg. Ja we gingen weer de bergen in, werd 10 en later nog kouder. De mist diende zich aan en ik had m'n regenbroek al aangetrokken en niet voor niets. De capuchon van het Jack op en daar overheen de helm. Ziet een beetje als Willempie, maar dan blijft alles goed zitten!
Hier rechtsaf geeft de Tom aan. Goede weg, geen probleem, richting klopt ook. Hup, 10 km stijgen! In de regen en de kou krijg ik nou niet direct verheven spirituele gedachten, gewoon stampen en doordouwen! Veel hobbels en gaten. Na 10 km piepklein onbekend dorpje, links roept Tom, mij uitnodigend een losliggend stenen kiezel/keienpad in te slaan. Vrouwtje aan de deur zei: 4 km omhoog of terug 10 km. . . Omhoog dus. Stukje ging, maar modder, regen en mist maken het pad absoluut onbegaanbaar. Ik was al te ver om terug te gaan (zit ook niet in mijn pakket mogelijkheden)
Dus slingerend en hobbelend naar boven. De motor op 'high' is heel sterk, dat merk je goed. Achterop 20 kg bagage waar je normaal geen last van hebt, nu wel. Trekt je uit je balans en paf, daar lag ik met fiets en al in de modder. Mooie nieuwe spiegeltje gedeukt, thermosfles aan gruzels, en ik onder de prut. Duwend en trekkend werd de rit voortgezet. Een meter duwen, rem, bijkomen, weer een meter duwen, rem enz. Het terrein moest echt overwonnen worden. Gelukkig kwam er een Amerikaanse engel aangefladderd die haar hand op de fiets legde en dat hielp. Samen heigend, en weer dreigde de fiets weg te glijden in de modder, ik ving hem op maar ging voor de tweede keer onderuit. De engel fladderde weg, die had t wel gezien. . . . Nou, ik heb gezworen nooit meer zo maar een zijweg in te slaan. De col was 1300 mtr hoog, ik hen m beklommen met Flyer en toet, op m'n gympen, die ik gewoon ook in bad heb gestopt. De hele waslijn hangt vol met van alles, maar te hopen dat het een beetje droog is morgen. Wie zei ook alweer ' ja, maar electrisch. . . . '
Morgen komt Santiago in zicht. (135 km)
Het wordt steeds drukker, maar vanwege het slechte weer blijft de stemming ingetogen. Zodra de zon erbij komt wordt het feesten, dat weet ik nog van de vorige keer!

Dat is m dan, Cruz de Ferro. Prachtig in al z'n eenvoud. Paal met een kruis erop. Meer niet. Het is niet eens het originele kruis, dat staat in het museum van El Acebo. Teruggevonden nadat het een keer gestolen was. Maak niets uit, kopie of niet. Ik kijk naar de aandacht van de doorweekte peregrinos. Zij schuifelen als gebochelde monsters ( de rugzak zit onder de natte dweil die ze allemaal op hebben, ) een kleurige stoet die stopt, omhoog kijkt en  zwijgt.
De regen blijft, de dikke mist maakt het moment nog intenser. Rits rits, de stenen komen te voorschotnemer en krijgen een plaatsje op de berg. Ik moet m'n foto hebben, dus geef de iphone aan mijn buur, hij knikt en begrijpt. Een mooi moment. Ik denk aan de familie, aan ons gezin, aan de zorgen die er zijn en hoe ze zouden kunnen worden opgelost. Mijn steen heb ik gelegd, u kunt de uwe  erbij denken al dan niet met opschrift. De donateurs zijn automatisch meegenomen!
Cruz de Ferro, ontdaan van alle pracht en praal, in de kou en dikke mist geeft een gevoel van verbondenheid met de stoet peregrinos om je heen. Spiritualiteit? Ja, het laat je denken en verzinnen. De vragen komen, zoek de antwoorden erbij.
Langzaam begint de stoet weg te trekken,. Ik doe nog een keer de ronde. Er hangt van alles aan de paal, foto van fc Barca, fc real Madrid, maar ook van onze dierbare Philippe die het leven niet meer aankon, we always love you, van 'wanneer kom je terug' veel van menselijk leed. Maar ook dankbare  signalen vind je terug op de doorweekt berg met het ijzeren kruis.
De afdaling was best heftig. Sowieso met een lengte van 17 km, maar de regen en mist en de slecht onderhouden weg maken het soms gevaarlijk. De fiets zit in no time op 40/u,  nou dan ga ik in de remmen, rechts eerst(achter) dan links bijremmen.  In Ponferrada na 110 km wilde ik stoppen bij een albergue de peregrinos, er stond een rij wachtenden en 3 man aan een tafeltje waar je je moest melden. . . Had ik even helemaal geen zin in, ben omgedraaid en naar een lokaal restaurant met kamers gereden, voor 20 euro keurige kamer( tv kapot dat wel) en eten frites en salade en suppa voor € 11,50. sAvonds Madrid tegen Madrid zien spelen, een gegil van jewelste in de zaal!

Op weg naar Leon , Cruz komt naderbij.

Prachtige kerk, die van Leon, met -zeggen ze en niet alleen de Spanjolen- de mooiste gebrandschilderde ramen die er zijn. Een zee van licht, veel te veel om naar te kijken, daar moet je een studie van maken of een boek kopen, kijken en later in de echt van genieten. Ik ben er alleen langsgewandeld want er was geen tijd meer voor bezoek. Bovendien moet je als arme Peregrino nog toegang betalen ook, nou ja zeg. .  .  .doen we toch niet! In 2012 met Nannie meer dan uitgebreid bekeken.
Vanochtend heb ik m'n ontbijt maar laten inpakken, het voelde niet goed. De tocht van ruwweg Burgos naar Leon had ik gisteren door m'n rustdag tot 100 km weten terug te brengen. Stel je voor: toen we liepen zei de kroegbaas: en nu 1 week rechtdoor lopen. Kunt niet missen, er is maar 1 weg met daarlangs 1 voetpad, ga je gang en val niet in slaap!
Op de fiets is het 100 km stampen. Ik prijs de uitvinder van het wiel, zodat ik niet hoef te lopen, maar bejubel de uitvinder van de electrische fiets, vooral als het een goede stevige is met extra vermogen. Een Godsgeschenk om een beetje bij de Camino te blijven. Gisterenavond sliep ik weer eens bij de nonnen, weet niet welk merk, ze zijn bijna allemaal hetzelfde, maar soeur Positivo (zo noem ik haar maar, zij zat aan de kassa en zorgde dus voor het geld, die soeur sprak dan ook helemaal niks buiten de grens. Ik denk altijd , de wereld
is toch iets groter dan je klooster, maar misschien was ze nog nooit buiten het hek geweest? Enfin, ik vroeg soeur Positivo in m'n beste Spaans of er ook WiFi aan  boord was. Haar ogen gingen wijd open, sloten zich, zij dacht na en ' non comprendre'
Toen heb ik haar eerst uitgelegd dat WiFi te vergelijken is met een rechtstreeks lijntje met bijvoorbeeld moeder overste, of de bisschop of misschien wel God. Dat begreep ze Dios. . . Er was dus geen WiFi, gelukkig wel bij de buren.
De tocht over de Spaanse hoogvlakte is door z'n ruwheid en eenzaamheid best eigenaardig. Op de TomTom zie ik precies hoeveel km er nog gereden moeten worden, op de fietscomputer weet ik wat er al gereden is, een en een is twee. Precies op tijd rijden. Dit keer wel elk uur even op de rem om een slok water te drinken, ook onderweg een ijsje gekocht. Het ontbijt gedoneerd aan de eendjes, ik hoefde vandaag nog even helemaal niets. Bakje yoghurt ging nog net.
Vanavond in elk geval 'frozen yoghurt ' op (ik wist nog precies in welk straatkeien dat kon krijgen), ging goed, en dus zakje friet met mayo ging ook nog wel.
Ik heb vandaag dikke mazzel, slaap In een kamer alleen!