Doel bereikt, Santiago de Compostela!

Weet je, voordat je Santiago inrijdt (het was toch nog 40 km)  kom je langs een riviertje dat vlak langs de weg loopt, en ineens is er een soort strandje. Het bord vertelt, dat dit de plaats is, waar die stinkende peregrinos hun lijf en kleding konden wassen opdat de pastoor ze niet de toegang tot de kathedraal zou kunnen ontzeggen. Want stinken konden ze na maandenlang geploeterd te hebben op weg naar de volle aflaat!
Nou, daar op die plek heb ik mijn Flyer eens flink gewassen. Hij zag er niet uit ba die modderpoel van eergisteren. Ik wist, dat binnen een half uur de officiële aankomstfoto gemaakt zou worden, dus moest hij eraan geloven. De tassen ook schoongesopt, hij zag er weer piekfijn uit. Op naar Santiago, waar nog een hoop werk te doen was. Als eerste een toch wel licht emotioneel weerzien van het grote plein, de kathedraal die overigens voor de komende 7 jaar deels in de steigers staat, de euforie van aankomende peregrinos, die elkaar trots op de schouder kloppen en foto's maken. Leuk om een half uurtje naar te kijken. Ik mis m'n beroeps-Peregrino, de man -geheel in pelgrimspad gestoken, zoiets als in Volendamse klederdracht, maar dan anders-  kon je voor een euro inhuren. Dan kwam-ie bij je op de foto staan en bleef grijnzen zolang je wilde. Hij is heengegaan naar Jacobus ongetwijfeld. . .
Dan de 'camino' scoren. Hiervoor moet je naar het pelgrimsbureau en aansluiten maar. Beetje oudbakken geschiedenis, net als in het gemeentehuis wanneer je je paspoort komt afhalen.wachttijd tot 2 uur! Je toont je 'credential', dat is de stempelkaart van onderweg. Ze kunnen zien waar je begonnen bent en of je onderweg wel goed je best hebt gedaan. Krijg je een kleurige 'camino' in een kokertje. Hoera, geslaagd!
Vervolgens op weg naar het reisbureau. Stervensdruk was het daar. Het is nu top-hoogseizoen. Kon kiezen uit 2 dagen wachten of via Porto, de camino van Cyriel zal ik maar zeggen, dezelfde weg van 4 jaar geleden, maar nu op Schiphol. Door naar de kathedraal om de botafumero nog even te zien, maar ze riepen me dat er nog een plaatsje was voor een zielige Peregrino, die op vertoon van z'n camino een gratis lunch kreeg aangeboden. Dank u wel, er zijn nog mensen in dit land, die weten wat armoede en hongerlijden betekenen!
D'r werd wel erg aan de vino gezeten en ik wilde nog even langs de cathedraal, dus m'n collega's nog een smakelijke voortzetting gewenst en door. . . Was nog net op tijd. Beetje voorkruipen en stiekum op hand-en-voet onder de afzetting doorgekropen ( dat kwam zeker  door de vino)  had ik de mooiste plek van de wereld. Ook filmpje gemaakt. ( stuur e mail adres, ik stuur filmpje harrysouv@gmail.com).
Na de cathedraal de fiets regelen. Ik bracht m naar een afgesproken plek, waar hij in ontvangst werd genomen inclusief m'n 2 groene tassen die in een grote kartonnen doos gingen (€60 extra, fiets € 135)
Nou ja, als alles heel overkomt. Fiets gaat as zaterdag op transport naar Nl, zal de week daarna worden afgeleverd. Toen als laatste hotelletje geregeld. Ik hoef niet neer zo nodig op een slaapzaal voor € 10, een , al is het maar een piepklein kamertje met-wc-op-de-gang is voldoende. Klaar dus!
Even met Nannie gewhatsappt (mooi woord wat inmiddels iedereen over de hele wereld begrijpt) en toen op naar het terras voor uno grande serbesas.

Kijk as vrijdag 3 juni voor een laatste afsluitend  bericht. Ik kan dan wat gegevens over de dagelijkse ritten doorgeven plus nog wat leuke foto,s,  ook weet ik dan de stand van dat moment te melden van de sponsoraktie. (Voor zover ik weet op dit moment de € 1.000 reeds gepasseerd.)
Aan alles komt een eind, zelfs aan het Peregrino-leven!

Pulperia staat er op het bord, en ze hebben Buen vino! Je moet er geweest zijn om te begrijpen wat zich daar afspeelt. Het is een inktvisrestaurant, iets anders is er niet. Helemaal ingericht op de stroom peregrinos die er langsmoeten (volgens mij wordt de heilige route hier en daar een beetje meer naar rechts of links geduwd, zodat de handel iets meer floreert. Je komt binnen en ziet twee enorme ketels (type wastobbe van oma) waar de mevrouw-met-de-schaar een greep doet in de ketel en er een inktvis uithaalt, dan knip-knip-knip de tentakels er af, dieweer in kleine stukjes en hup, warm en wel op het bord. Smullen maar! Soms beweegt er nog iets, maar dat is niet erg zeggen de kenners. . . Er blijft een stukje inktvis over (het gezicht zal ik maar zeggen) maar dat krijg je niet! Samen met een stenen beker wijn: heerlijk! Dan ook nog eens al die pelegrinos erbij, elke dag feest daar. Nannie en ik zijn er al een keer geweest, je moet durven. Al die inktvissen komen uit de Atlantische oceaan, die redelijk in de buurt ligt. Vandaar!
Ik zit nog na te shaken van gisteren, vandaag wilde ik een beetje rustig rijden, maar moest halverwege alweer de regenbroek aan. Dan kun je kiezen: stoppen voor vandaag, maar dat schiet niet op, bovendien zit je ergens in ' nowhere' , daar wordt je ook niet vrolijk van. Doorrijden dus, ik heb het weer geweten, maar ben niet omgevallen! Zit nu in een plaatsje op 40 km van Compostela.morgen rond 11.00 uur loop ik daar binnen. Gauw kijken of ik nog een botafumera kan scoren.

Nou, dat klimmetje waar Cyriel het over heeft werd een ware slachtpartij. Een gevecht tegen de elementen en de TomTom. Begin ging prima, richting Trabadelo, daarna La Faba. Ik geef bewust de tussenplaatsen door waar ik langs wil rijden, zodat ik zoveel mogelijk de peregrinos volg, maar dan op een normale weg. Ja we gingen weer de bergen in, werd 10 en later nog kouder. De mist diende zich aan en ik had m'n regenbroek al aangetrokken en niet voor niets. De capuchon van het Jack op en daar overheen de helm. Ziet een beetje als Willempie, maar dan blijft alles goed zitten!
Hier rechtsaf geeft de Tom aan. Goede weg, geen probleem, richting klopt ook. Hup, 10 km stijgen! In de regen en de kou krijg ik nou niet direct verheven spirituele gedachten, gewoon stampen en doordouwen! Veel hobbels en gaten. Na 10 km piepklein onbekend dorpje, links roept Tom, mij uitnodigend een losliggend stenen kiezel/keienpad in te slaan. Vrouwtje aan de deur zei: 4 km omhoog of terug 10 km. . . Omhoog dus. Stukje ging, maar modder, regen en mist maken het pad absoluut onbegaanbaar. Ik was al te ver om terug te gaan (zit ook niet in mijn pakket mogelijkheden)
Dus slingerend en hobbelend naar boven. De motor op 'high' is heel sterk, dat merk je goed. Achterop 20 kg bagage waar je normaal geen last van hebt, nu wel. Trekt je uit je balans en paf, daar lag ik met fiets en al in de modder. Mooie nieuwe spiegeltje gedeukt, thermosfles aan gruzels, en ik onder de prut. Duwend en trekkend werd de rit voortgezet. Een meter duwen, rem, bijkomen, weer een meter duwen, rem enz. Het terrein moest echt overwonnen worden. Gelukkig kwam er een Amerikaanse engel aangefladderd die haar hand op de fiets legde en dat hielp. Samen heigend, en weer dreigde de fiets weg te glijden in de modder, ik ving hem op maar ging voor de tweede keer onderuit. De engel fladderde weg, die had t wel gezien. . . . Nou, ik heb gezworen nooit meer zo maar een zijweg in te slaan. De col was 1300 mtr hoog, ik hen m beklommen met Flyer en toet, op m'n gympen, die ik gewoon ook in bad heb gestopt. De hele waslijn hangt vol met van alles, maar te hopen dat het een beetje droog is morgen. Wie zei ook alweer ' ja, maar electrisch. . . . '
Morgen komt Santiago in zicht. (135 km)
Het wordt steeds drukker, maar vanwege het slechte weer blijft de stemming ingetogen. Zodra de zon erbij komt wordt het feesten, dat weet ik nog van de vorige keer!

Dat is m dan, Cruz de Ferro. Prachtig in al z'n eenvoud. Paal met een kruis erop. Meer niet. Het is niet eens het originele kruis, dat staat in het museum van El Acebo. Teruggevonden nadat het een keer gestolen was. Maak niets uit, kopie of niet. Ik kijk naar de aandacht van de doorweekte peregrinos. Zij schuifelen als gebochelde monsters ( de rugzak zit onder de natte dweil die ze allemaal op hebben, ) een kleurige stoet die stopt, omhoog kijkt en  zwijgt.
De regen blijft, de dikke mist maakt het moment nog intenser. Rits rits, de stenen komen te voorschotnemer en krijgen een plaatsje op de berg. Ik moet m'n foto hebben, dus geef de iphone aan mijn buur, hij knikt en begrijpt. Een mooi moment. Ik denk aan de familie, aan ons gezin, aan de zorgen die er zijn en hoe ze zouden kunnen worden opgelost. Mijn steen heb ik gelegd, u kunt de uwe  erbij denken al dan niet met opschrift. De donateurs zijn automatisch meegenomen!
Cruz de Ferro, ontdaan van alle pracht en praal, in de kou en dikke mist geeft een gevoel van verbondenheid met de stoet peregrinos om je heen. Spiritualiteit? Ja, het laat je denken en verzinnen. De vragen komen, zoek de antwoorden erbij.
Langzaam begint de stoet weg te trekken,. Ik doe nog een keer de ronde. Er hangt van alles aan de paal, foto van fc Barca, fc real Madrid, maar ook van onze dierbare Philippe die het leven niet meer aankon, we always love you, van 'wanneer kom je terug' veel van menselijk leed. Maar ook dankbare  signalen vind je terug op de doorweekt berg met het ijzeren kruis.
De afdaling was best heftig. Sowieso met een lengte van 17 km, maar de regen en mist en de slecht onderhouden weg maken het soms gevaarlijk. De fiets zit in no time op 40/u,  nou dan ga ik in de remmen, rechts eerst(achter) dan links bijremmen.  In Ponferrada na 110 km wilde ik stoppen bij een albergue de peregrinos, er stond een rij wachtenden en 3 man aan een tafeltje waar je je moest melden. . . Had ik even helemaal geen zin in, ben omgedraaid en naar een lokaal restaurant met kamers gereden, voor 20 euro keurige kamer( tv kapot dat wel) en eten frites en salade en suppa voor € 11,50. sAvonds Madrid tegen Madrid zien spelen, een gegil van jewelste in de zaal!

Op weg naar Leon , Cruz komt naderbij.

Prachtige kerk, die van Leon, met -zeggen ze en niet alleen de Spanjolen- de mooiste gebrandschilderde ramen die er zijn. Een zee van licht, veel te veel om naar te kijken, daar moet je een studie van maken of een boek kopen, kijken en later in de echt van genieten. Ik ben er alleen langsgewandeld want er was geen tijd meer voor bezoek. Bovendien moet je als arme Peregrino nog toegang betalen ook, nou ja zeg. .  .  .doen we toch niet! In 2012 met Nannie meer dan uitgebreid bekeken.
Vanochtend heb ik m'n ontbijt maar laten inpakken, het voelde niet goed. De tocht van ruwweg Burgos naar Leon had ik gisteren door m'n rustdag tot 100 km weten terug te brengen. Stel je voor: toen we liepen zei de kroegbaas: en nu 1 week rechtdoor lopen. Kunt niet missen, er is maar 1 weg met daarlangs 1 voetpad, ga je gang en val niet in slaap!
Op de fiets is het 100 km stampen. Ik prijs de uitvinder van het wiel, zodat ik niet hoef te lopen, maar bejubel de uitvinder van de electrische fiets, vooral als het een goede stevige is met extra vermogen. Een Godsgeschenk om een beetje bij de Camino te blijven. Gisterenavond sliep ik weer eens bij de nonnen, weet niet welk merk, ze zijn bijna allemaal hetzelfde, maar soeur Positivo (zo noem ik haar maar, zij zat aan de kassa en zorgde dus voor het geld, die soeur sprak dan ook helemaal niks buiten de grens. Ik denk altijd , de wereld
is toch iets groter dan je klooster, maar misschien was ze nog nooit buiten het hek geweest? Enfin, ik vroeg soeur Positivo in m'n beste Spaans of er ook WiFi aan  boord was. Haar ogen gingen wijd open, sloten zich, zij dacht na en ' non comprendre'
Toen heb ik haar eerst uitgelegd dat WiFi te vergelijken is met een rechtstreeks lijntje met bijvoorbeeld moeder overste, of de bisschop of misschien wel God. Dat begreep ze Dios. . . Er was dus geen WiFi, gelukkig wel bij de buren.
De tocht over de Spaanse hoogvlakte is door z'n ruwheid en eenzaamheid best eigenaardig. Op de TomTom zie ik precies hoeveel km er nog gereden moeten worden, op de fietscomputer weet ik wat er al gereden is, een en een is twee. Precies op tijd rijden. Dit keer wel elk uur even op de rem om een slok water te drinken, ook onderweg een ijsje gekocht. Het ontbijt gedoneerd aan de eendjes, ik hoefde vandaag nog even helemaal niets. Bakje yoghurt ging nog net.
Vanavond in elk geval 'frozen yoghurt ' op (ik wist nog precies in welk straatkeien dat kon krijgen), ging goed, en dus zakje friet met mayo ging ook nog wel.
Ik heb vandaag dikke mazzel, slaap In een kamer alleen!

Even over de fiets, het electrisch fietsen en natuurlijk de accu. Omdat we in nederland (bijna) geen heuvels hebben lees je weinig over rijden in de bergen. Ook het maken van echte fietstochten (camino bijvoorbeeld) is toch onderbelicht . Want er moet gepland worden. Waar gaan we naar toe, hoeveel km is dat, zitten er bergen ( heuvels) op de route, hoeveel zit er nog in de accu (voor het gemak: een blokje is 20 km), is er behoefte aan extra reservecapaciteit.
Het fietsen op een elektrische fiets zonder ondersteuning is als het fietsen met een bakfiets . Gewoon niet te doen!
Dan ben je dus  ahw. Gedwongen om een ruime reserve in te bouwen. Fiets je in de buurt en kun je geholpen worden mag de reserve geringer zijn dan wanneer je in het buitenland zit.
Vergeet de zg oplaadpunten onderweg, dat duurt te lang.
De theorie 'what Goes Up must come down' werkt in ieder geval niet in de Pyreneeën . Je trekt de accu compleet leeg op de 'heenweg', omdat er alleen omhoog moet worden gereden.
Toch haalde ik totaal nog km 75 met de grote accu. Reken om zeker te zijn op 3/4 capaciteit, dan is hij ook echt leeg in de bergen.
De industrie moet maar eens leren, hoe ze alle rem-energie kunnen teruggeven aan de accu. Moet kunnen, alle apparatuur is al aanwezig! Wordt vervolgd!

Week onderweg!

Het belangrijkste nieuws ( nou ja . . . ) eerst: we hebben de € 1.000 gehaald! Voorwaar, namens directie NCV wilde ik iedereen nogmaals hartelijk danken voor de bijdrage, groot of klein!
Ik ga, wanneer ik bij het Cruz de Ferro ben nog even alle namen memoreren van de donateurs. Zit je er (nog niet) bij? Snel even 👍 Overmaken naar de rekening van NCV, vergeet niet CAMINO er bij te zetten, anders zien ze het niet. Mijn virtuele steen zal alle namen bevatten en uw gedachten reizen mee naar het Cruz en verder! Dank u wel.
Hoe gaat de tocht? Fantastisch tot gisteren! Met een gemiddelde van 100 km pdag schoot het lekker op. Ik zit nu zo'n beetje op de helft. Totdat mijn lijf begon te protesteren. . .  Het was te veel! Ik haalde gisteren 120 km omdat ik m'n ritten plan van refugio naar refugio, rekening houdend met de capaciteit van de batterijen . Ik heb ze alletwee in een dag compleet leeggereden. Onderweg voeldeik mij zwiebelig worden, ik zei tegen de hospita dat ik me niet lekker voelde, kreeg gelijk een afwas teiltje  mee, zij zag aan me hoe laatste was! Enfin, heb 'm goed gebruikt, niets gegeten, vandaag een rustdag met maar 50 km. Inmiddels herstellende, maar het speedo is er even uit! Ayez  patience avec moi!
Het mooie aan deze tocht is het feest van de herkenning. Ik zie ze overal lopen, de ploeteraars, de zonder-stok-gaat-het-ook, de krommen, de rechten, de blarentellers, de meeslepers (karretjes of honden die er al een hele tijd niks meer aanvinden) en ezeltrekkers. (De ezel wil meestal de andere kant op! Dat hele dagelijkse circus (300 peregrinos per dag) start om 06.00 uur (traditie, omdat ze uit de hitte van de dag blijven, maar ik heb het nog niet warm gehad!) en trekt als een lange slang naar de volgende refugio. Maar vergeet niet, zo ongeveer elk plaatsje heeft een of meerdere refugios, dus het is de hele dag een drukte van belang 'en route'
Fietsers zijn er heel weinig, ik zie er geen 3 per dag. Het e-fietsen zelf is een zaligheid, maar let op, gaat niet, ik herhaal niet, vanzelf. Ongemerkt verlies je toch veel vocht en dat was mijn probleem.
Opletten dus voor mij.
Erg leuk is het weerzien met plaatsjes waar Nannie en ik al geweest zijn. Ik plan ze niet, maar kom ze tegen! Ik moet bekennen dat bijvoorbeeld  Burgos binnen een uur 'genomen' was. Kathedraal, met wachtende  pelerin even snel op de foto en verder maar weer. Excuses: ik ben er al twee keer eerder geweest. . . .

De Camino kent een groot aantal heilige verhalen, over hoe het zo heeft kunnen komen, waarom en wanneer. Wie waren erbij, wat was de reden en hoe ging het verder. Boeken vol. Nu ik in Calzado ben aangekomen moet ik het verhaal van Domingo vertellen. Maar zo kort mogelijk, je moet het wel geloven:

Zij wilde hem. Hij niet. Zij pikte een gouden beker en hup ik zijn tas. Zij belde politie  ,ben bestolen, hij gepakt, berecht, en gehangen. Ouders naar bisschop die er helemaal geen zin in had, zat net lekker te smikkelen en wilde aan z'n kippetje beginnen. Geërgerd:  als mijn kippetje van m'n bord wegvliegt krijg je je zoon terug. En hup, de kip vloog weg, zeer tot frustratie van de bisschop, die uit  boosheid  dan maar de vrouw liet ophangen. Uit dankbaarheid s chonken de ouders een paar kipjes aan Domingo de la Calzada, die het onrecht had hersteld. De kipjes staan in een kippenhok in de kerk, 4 hebben dienst, 2 lopen in de kerk. Als ze
kukelen of tokken als je de kerk inkomt mag je een wens doe die zeker uitkomt. Niet bij mij, ik hoorde ze, maar niks . . . 





📱

Op weg naar de kippen-in-de-kerk

Dit was gisteren nadat ik over de Pyreneeën was geklommen. Ik geloof dat alle peregrinos deze foto wel in hun album zullen hebben, ik zal het aan Cyriel vragen. Wauw, wat was het koud! Ik had natuurlijk m'n lange rennersbroek moeten aantrekken etc. maar laat maar. Ik ben gestopt in puente la Reina bij een oude bekende die mij ook nog kende. Leuk, dat hostel waar we eerder zo veel plezier hebben gehad. Nu zat er een bus Fransen die ik normaal wel lus, maar ik mocht er niet bij komen zitten, werd althans niet uitgenodigd. Dan niet!
Het eten was minder geworden. Vroeger per 2 man een fles, nu per man een bierglas met wijn. Ziet er niet uit. Verder Peregrino-menu, vroeger vast €10, nu € 12,-. Je ziet het overal.
De tocht naar Puente la Reina liep probleemloos, alleen naar de Alto del Perdon was een ramp. Een engel in een Fiat 500 wees me de weg en sprak dat ik dit wel met de fiets kon halen. Nou nee dus. Dikke keien op de weg die in feite het voetgangerspad was. Stijging soms 25%, daar is niet tegenop te fietsen. Afstappen en duwen, pas op dat je niet valt!
Op het einde (Nan weet ervan) werd het zo stijl, het leek wel een trap. Gelukkig kwam er een andere engel die me hielp duwen. Zo gaat dat op de Camino!

Hup, over de Pyreneeën en een beetje gassen!

Dit is dus de dag waar ik me vanaf januari inde kou heb voorbereid: 30 km lang een berg beklimmen met een stijging van 8 tot 10 %. Het ging, viel eigenlijk wel mee. Je komt in een soort trance, trappen, schakelen, trappen, remmen, wan t de afdalingen kunnen heel gevaarlijk zijn. . .  Ik begin automatisch te remmen boven de  50 km/uur en dat is maar goed ook! De auto's hebben niet altijd respect voor de pedaleurs. (Snijden en zo!)
Hoe was het? KOUD! Ik had alles aan wat ik bij me had, moest hard werken om naar boven te komen, maar buitentemperatuur ca 5 o, dat is te weinig om warm te worden!  Het weerzien met Roncevalles was ok, alles was er nog, de nonnen( niet gezien), de slaapplaatsen en het café, waar ik snel warm probeerde te worden.
De afdaling was enorm, misschien beetje link, maar spectaculair! Hoogste snelheid op de snelweg 55 km/ uur. Zolang mede bochten kunt overzien is er niets aan de hand. De
Flyer is sterk en stabiel, zwabbert niet en voelt gewoon safe. De batterij die normaal in NL 120 km meegaat, gaf bij 70 km al op! Ik snap dat, het gezeul van 2 uur is te veel! Ik dank Remi voor de reserve, die elke dag de paar laatste km's opvult.
Daarna 'nog even' door naar de beroemde Alto del  Perdon, via Pamplona, de stad van Hemmingway. (Daar moet je niet stoppen voor rood maar gewoon doorrijden. TomTom leads the way.)
Daar staan m'n vrienden, de pelegrinos op weg naar Santiago.
Prachtig, en vol emotie. Vandaag weer 104 km gereden, en veel klimwerk. Ik word nog een echte pedaleur.

Dag drie in de regen naar st Jean pdp

De aankomst in de refugio was bijzonder. Er was niemand .  .  . Deur stond open, register lag klaar, ingevuld, bed gevonden, accu oplader aangezet, douche, was gedaan, nog steeds niemand. Het was een 'donativo' dus geen vaste prijs, tientje dus. Komt daar Severine binnen. Normandië, ik schat 25 jr.  Omdat het een piepklein dorpje is zonder Aldi, AH of Nettorama stel ik voor samen een pelgrimsmenu te gaan scoren in de herberg. Nee dus, zij bleek een 100% Coeliakie patiënt, bleef zelf rijst koken en meegebrachte spulletjes. Ik kreeg van de inmiddels binnengekomen gastvrouw een half stokbrood voor morgenvroeg en mocht eieren bakken, dat kan ik goed! Legde het stokbrood op een plank van de kopjes, Severine schudde van nee, ging haar kopje speciaal afwassen. Toen dacht ik: waar ken ik dit van.  .  .   . We hebben nog lang gepraat nadat ik m'n pelgrimsmenu had gegeten, (dat was ook 'très amusant ´ (komt later)),
zij vertelde over het leven als jong volwassene met de gluten en de gevolgen daarvan. Ik heb haar de foto van 'ma petitie fille Roos à  l'hôpital ´ laten zien, ook wat ik probeerde te doen voor 'glutenvrij', begreep alles. De volgende ochtend (wat heeft zij gegeten?) stond ze al klaar om te vertrekken, -hele dag regen!! - ze had m'n stokbroodje al klaargelegd, en weg was ze!
Zo gaat dat in de Camino. Ik begin op stoom te komen.

Dag drie, special

Wat een feest gisteren in m'n Franse refugio. Het leek wel een hotel met ****.
Achteraf bleek, dat de refugio net was geopend als officiële pleisterplaats voor pelgrims, (ja,  zonder credential kom je er niet in) en dat moest gevierd worden.
Heerlijke zelfgemaakte paté de fois, zure pepers erbij, stokbrood, daarna koude asperges uit Les Landes (ik ben er vandaag langsgereden, kilometers groot, erboven van die rijdende sproeiinstallaties) weer nieuw stokbroodje, en net toen ik dacht ik heb genoeg kwam de spaghetti met weer zelfgemaakte sauce, en ze bleef maar opscheppen, terwijl de baas al weer z'n tweede Bordeaux ontkurkte. Wauw, wat een verwennerij. Als toet een aardbeienmelange met echte slagroom, en als uitsmijter koffie met een likeurtje. Hij hield er zelf ook wel van . . . .  Enfin, vanochtend ontbeten, stokbrood met jam en koffie, afscheid en een donativo. (betekent, dat je zelf bepaalt wat je wilt geven voor diner, slapen en ontbijt. (€ 30, we zijn tenslotte arme pelerins!)).
Normaal is: pelgrimsmenu ( wat de pot schaft) € 10, slapen stapelbed € 10, met ontbijt € 15)

Vandaag de hele dag de warmte opgesnoven. Precies het tegenovergestelde van de winterperiode tijdens mijn Amstel Gold oefenritjes. Je voelt de warme wind als een deken over je heen, maar het wordt niet te warm omdat je op de fiets zit, die robuuste Flyer. In de verte zijn de Pyreneeën al zichtbaar, het lijken wel donkere wolken. Ook de eerste echte peregrinos gezien op die eindeloze lange kaarsrechte D- wegen die Les Landes zo kenmerken. Tjonge, ik kom even langszij, zeg Buen Camino, mensen schrikken ervan, want ze lopen half in trance zonder iemand om zich heen, dan ben ik al weer weg, hun verbaasd achterlatend. . .

Ik wilde eigenlijk maar tot Labouheyre, maar ik kreeg op m'n mailtje terug dat de madame niet meer 'ontving' (peregrinos dus). Dat was best vervelend, want in januari dacht ze er nog heel anders over. Via de mairie van het volgende dorpje heb ik toch 3 adressen moeten afsjouwen. Allemaal bezet, maar onderweg heb ik geen hond gezien. De weg was lang, 112 km, maar vlak. 
Het derde prachtige huis was raak. 

Aardige mensen, er komt gelukkig nog een tweede pelgrim bij (een loper), dan hoef ik de conversatie tenminste niet gaande te houden tijdens het diner, wat we ook hier krijgen. Zo far zo good. Gelukkig kon ik de heer des huizes helpen met z'n internet adres en WiFi wachtwoord, zodat dat ook weer is opgelost. De Flyer draait uitstekend, de accu gaf de geest bij precies 100 km. Met de tweede accu heb je de vrijheid te fietsen zoals het uitkomt, hoef je niet te serieus te plannen. Met een accu moet je eigenlijk al stoppen bij km 80.

Gisteren in de trein nog een hele discussie over electrisch of niet. Was leuk, meningen waren verdeeld, maar 'toegestaan voor soisantdoeze' . Hoera dan maar.

📱

Dag een, naar Bordeaux

Half zes stond Lei voor de deur om mee te rijden naar Lille en de auto terug te brengen. Omdat de berichten nog steeds uitgingen van une grève national   ( landelijke staking) spraken we af, dat hij met wegrijden zou wachten op m'n telefoontje dat de tgv naar Parijs zeker zou rijden, anders zou ik daar mooi voor joker staan. Dat ging allemaal gelukkig goed. Om 12.00 uur in een nat Parijs, toch weer vol met mensen! De oversteek naar gare Montparnasse was een klein feestje. Ik durfde vanwege de aangekondigde veiligheidscontroles niet even lang Bataclan te rijden om daar mijn respect te betuigen aan de 135 slachtoffers van die schietpartij! De tgv naar Bordeaux zat stampend vol vanwege de staking. Gewoon een dubbel aantal passagiers


. Ik kreeg een 12 persoons coupe toegewezen, en u moet de fiets gewoon meenemen mijnheer! Probleem was: er zaten al 12 mensen. Toch fijn dat je op zo'n moment een woordje frans spreekt, er moest immers wat ruimte gemaakt worden. Ook dat lukte, mijn fietstassen lagen in het halletje bij de deur, de fiets in het gangpad en ik mocht even staan. Nou ja, de mevrouw was zwanger, wat doe je dan, en mijn fiets werkte ook niet echt mee, dus ok. In Poitiers viel de stroom uit. Je kunt in de tgv je iphone inprikken en er is WiFi (nou ja, beetje WiFi, want iedereen zit met een mobiel te rommelen). Gemopper omdat kennelijk ook WiFi uit de lucht was. We hebben dus 2,5 uur in Poitiers stilgestaan! Stakers op de rails en electriciteitskabels doorgesneden. Ik moet erbij zeggen: we kregen wel een flesje water aangeboden!

📱



📱

De route 1.200 km en stand donaties voor vertrek

Van Bordeaux naar Santiago

Toch een mooi stukje fietsen. Eerst maar eens zien om op de juiste plek in Bordeaux aan te komen.
Morgen bellen met de treinreiswinkel naar het verloop van eventuele stakingen. (Op het nieuws van 20.00 uur)
Vandaag nog maar een emailtje gestuurd naar m'n franse refugio met de vraag of ze m'n bed (onderste bed svp , laat de jongelui maar klimmen naar de eerste verdieping) nog steeds vrij hadden.


Ik zal nu ook gaan meemaken, hoe het loopvolk omgaat met die vermaledijde fietsers. . . .  Ergens speelt er een regel, dat de fietsers pas na 18.00 uur een plekje kunnen claimen, lopers al vanaf 16.00 uur. Beetje logisch is dat wel, de lopers kunnen bijna niet meer uitwijken, de fietsers kunnen nog wel naar een volgende refugio rijden.
Het stuk Bordeaux - St Jean-Pied-de-Port is de opwarmer, hoewel het wel degelijk deel uitmaakt van de Camino.

Verder ben ik natuurlijk reuze benieuwd hoe de route zal verlopen. Niet het fietsen, dat kan met die mooie Flyer (bijna) niet mislukken, maar de sociale kontakten, de groepsvorming die -lopend- al op dag een begint. De fietser daarentegen fietst niet in een groep, hij  snelt alle lopers -waar hij gisterenavond een prachtige avond  mee heeft genoten- voorbij, fietst op een dag 3 tot 4 x de 'loopafstand', dus ziet de loper van gisteren never nooit meer terug. . . .

De sponsoraktie begint op stoom te komen. Stand vlak voor de start van de camino ligt op € 905,-
Een mooi resultaat tot nu toe, maar er zijn veel Coeliakie patiënten, het onderzoek blijft noodzakelijk.
Voorwaar, een woord van dank mede namens m'n kleindochter Roos aan alle donateurs tot nu toe. Het donativo register prijst ABN AMRO Echt, Flyer en Albert Heijn voor hun spontane en duidelijke  medewerking. Daarnaast een hartverwarmende ondersteuning van  familie en vrienden.
Hartelijk dank!

Het aftellen is begonnen . . .

In de krant lees ik vandaag, dat de Franse tgv de reiziger vraagt een half uurtje eerder op het perron te komen om een veiligheidscheck mogelijk te maken. Benieuwd hoe het mij vergaat, met m'n Flyer en de twee zijtassen die werkelijk vol zitten met aan de ene kant alles van kleding, de andere kant de extra accu met bijbehorende oplader en electra-spullen. Wanneer dat langs een scanner rijdt gaan gelijk alle alarmbellen af! We zullen het meemaken. Voorlopig heb ik Lei gevraagd (m'n chauffeur naar Lille) om toch maar om 05.30 uur te willen starten.
De tgv zou rechtstreeks naar Bordeaux rijden, maar vanwege het voetballen gaat-ie eerst naar Parijs. Uitstappen Gare Du Nord, rijden naar Montparnasse en weer opnieuw inchecken in de nieuwe Tgv.
Zo gaar het ook. Bien sûr! Dan in Bordeaux nog even m'n Franse refugio opzoeken en dan zijn we binnen en kan de Camino van start.

 Nog even op de boulevard in Zandvoort

De tijd tussen tweede pinksterdag en donderdag wordt gevuld met het in-en uitpakken van de kleding en spulletjes. Ik wil me beperken tot het allernoodzakelijkste, dus geen 3 stel van alles, maar wat heb ik nodig om te fietsen en wat s avonds om te gaan eten. Dan rekening houden met regen.
Spannend is de electronica. Blijft de iPhone -die veel taken heeft- presteren.
Hij moet me overdag helpen met de weg te wijzen, s avonds de blog bijwerken, foto's maken, email antwoorden etc. Druk baasje. Gelukkig krijgt hij stroom overdag uit de grote Flyer accu, dus zolang hij niet valt gaat dat allemaal lukken.